De verzamelde gedichten van de Amsterdamse dichter, toneelschrijver en schouwburgbestuurder Pluimer (ca. 1650 – Amsterdam 1720), waarvan het tweede deel eerst na zijn dood is verschenen. Het eerste deel is een titeluitgave van de eerste druk uit 1692, die verschenen was bij de Erven Albertus Magnus. In zijn tijd gold Pluimer, zelf een groot bewonderaar van Vondel, als een eersterangs dichter, maar Te Winkel veronderstelt dat zijn kunstgenoten hem vooral in de hoogte staken “om zijne gezelligheid in den omgang” en minder om zijn kwaliteit als dichter. Zijn grootste betekenis ligt ongetwijfeld in de invloed die hij vanaf zijn benoeming tot schouwburgregent in 1679 tot zijn dood in 1720 op het Amsterdamse toneel heeft uitgeoefend. De twee delen gedichten zijn opgedragen aan respectievelijk Jan Huidekooper van Maarseveen en het echtpaar Willem van Kerchem en Eva Selkart. Onder de vele drempeldichten zijn er van “de beroemde Juffr. Katharyne Lescaille”, zoals zij in de uitvoerige voorreeden van het tweede deel wordt genoemd, “die door haare mannelyke Poëzy veele Mannen beschaamt heeft”, voorts van Petrus Francius, Joan van Broekhuizen, Pieter Bernagie en Hermanus Angelkot.