Joost van Geel (Rotterdam 1631 – Rotterdam 1698) was koopman van beroep, maar dichter en schilder uit liefhebberij, en vooral het laatste; zijn gedichten – voor het overgrote deel stichtelijke poëzie die getuigt van zijn grote verdraagzaamheid op godsdienstig gebied – heeft hij zelf nooit erg hoog aangeslagen en kort voor zijn dood zelfs voor het merendeel verbrand. De uitgever van het overgeblevene, de remonstrantse predikant Cornelis van Arkel, vond ze echter heel wat beter dan de poëzie van de “brekebeenen, die, nogh geest, nogh zwier, nogh eenige de minste kennis hebbende van ’t geen tot de ziel der Poëzy wezentlyk behoort, met hun krassent geluit, jammerlyk uilgezang, zinnelooze, en zoutelooze vindingen, lamme, kreupele, en manke uitdrukkingen, de Hollantsche weerelt alomme vervullen”. Aanvankelijk zouden de gedichten uitgegeven worden door Joan Bredenburg, wiens lijkdicht op Van Geel aan het werk voorafgaat, maar zijn overlijden in 1703 vertraagde de uitgave met meer dan 20 jaar.