Vier maal zijn de weinige gedichten uitgegeven, die de jong gestorven Antonij van der Woordt (Vlissingen 1769 – Amsterdam 1794) tussen 1787 en 1794 heeft geschreven: in 1795 (C.J. Wenckebach), 1829 (Witsen Geysbeek), 1843 (weer Wenckebach) en 1941 (Victor van Vriesland). Daarvan is deze eerste uitgave in klein folio zonder twijfel de bijzonderste: gedrukt in een oplage van 50 exemplaren, alleen bestemd voor de vrienden wier naam voorkwam op een lijst die de dichter in 1794 op zijn doodsbed had opgesteld. Van der Woordt had nooit onder stoelen of banken gestoken dat hem een roemrijke carrière als dichter wachtte (“liederen zullen mijn naam bewaren”, schreef hij vol vertrouwen), voor Busken Huet was hij een epigoon van Bellamy, iemand “wiens eerzucht vele dagreizen verder reikte dan zijn talent”. Deze eerste uitgave eindigt met een “Aan den lezer”, geschreven door Van der Woordt in 1794.