Gevallen van Friso, koning der Gangariden en Prasiaten. Amsterdam, Salomon Schouten, 1741.

De adellijke Friese dichter-staatsman Willem van Haren (Leeuwarden 1710 – St. Oedenrode 1768) maakte een briljante politieke carrière, die echter na de dood van stadhouder Willem IV in 1751 afbrak. Op 58-jarige leeftijd beëindigde hij met een dronk uit de gifbeker een leven gekenmerkt door ongelukkige liefdesaffaires en torenhoge schulden. De ‘Gevallen van Friso’ is het eerste Nederlandse profane epos van de achttiende eeuw. W.A.P. Smit noemt idee en opzet van het omvangrijke dichtwerk “meesterlijk”. Van Haren beschrijft hoe een Indische vorst van die naam na lange omzwervingen uiteindelijk in onze streken verzeild raakt en daar het Friese rijk sticht. De gekozen vorm stelde hem in staat op bedekte wijze kritiek te oefenen op toestanden en personen van zijn tijd. Na publicatie – in het voorwoord bedankt Van Haren de dichter-taalkundige Balthasar Huydecoper voor diens vele taalkundige verbeteringen die meer dan honderd dichtbeschreven bladzijden besloegen – bleef de auteur tot de tweede druk zeventien jaar later zijn dichtwerk voortdurend verder “beschaven”. Meer nog dan door de ‘Friso’ is Van Haren echter bekend gebleven door een van zijn laatste dichtuitingen, de beroemde elegie uit 1760, ‘Het Menschelijk Leven’, waarvan Busken Huet schreef dat zij “met hare hooge en breede vlugt, haar vollen toon, en haar onmiskenbaren zielekreet, onze geheele 18e eeuw als overstemt en achter zich laat”.