Proeve van een geregtelijk geneeskundig onderzoek betreffende de vraag in hoe verre dronkenschap, aanleiding gevende tot de misdaad van moord, in de toerekening van straf in aanmerking komt, inzonderheid wanneer dezelve tot monomanie overslaat of daarmede in verband staat? Mitsgaders in hoe verre deze laatste zielsgesteldheid, of beide te zamen, als punten van defensie, tot vrijspraak al of niet in judicio criminali kunnen dienen? […] Waar achter, bij wijze van bijlage, gevoegd zijn eenige aanteekeningen met betrekking tot den schedel van Elias Koster, vervat in eene missive van den hoogleeraar W. Vrolik aan den schrijver. Amsterdam, M. Schooneveld en zoon, 1838.

Jacobus Hendrik van der Schaaff (1767-1852) was raadsheer in het Hof waar de zaak diende van de 31 jarige weversknecht Elias (Elie) Koster te Hilversum. Deze werkte al tien jaar voor de wever Cornelis van der Heyden, kwam op 5 december 1836 dronken thuis en vermoordde zijn 62 jarige vader Willem Koster die al in bed lag. In huis waren ook zijn moeder, zuster Marretje Koster en de broers Tijmen, Jan, Barend en Hendrik Koster. Genoemd worden voorts de zuster Klaasje Koster, gehuwd met Jan Diepgrond, broer Gerrit Koster, schoonzoon Gerrit Hogenbirk, Willem en Grietje Hogenbirk, nachtwacht Gerrit van Wijk, gerechtsdienaar Pieter de Nooy, de artsen List en Amesz, Jaap en Daatje Pel, Hein Brouwer, Willem van Putten etc. Er worden vergelijkingen getrokken met andere rechtzaken: Harmen Alfkens (1798), Hendrik de Liefde contra Barend van Dijk (1837), J.H. de Hes (1822) en Joh. Lorié (1833). Vrolik verklaarde dat de schedel van Koster een ‘dierlyk karakter’ had, waarschijnlijk verband houdende met ‘dierlyke gevoelloosheid en aanleg tot kwaadaardigheid’. Een gratieverzoek voor Koster werd afgewezen.