Van Ray (Amsterdam 1780 – Amsterdam 1842?) had zich in de Franse tijd (1810-1813) bijzonder gehaat gemaakt door in dienst van de bezetter alle letterkundige werken vóór publicatie te controleren op anti-Franse uitlatingen. Ook het toneel stond onder censuur: nog in 1813 werd – door Van Ray, naar men mag aannemen – een lijst opgesteld van 56 toneelstukken die niet mochten worden opgevoerd. In een van de vlugschriften die in 1814 na de uittocht van de Fransen verschenen, werd de inmiddels wegens landverraad gevangen gezette Van Ray aangeduid als “de Dikke Boekebeul die men nou in de groote Herberg by de Weteringspoort [de gevangenis] huisvest”. En over zijn levenseinde schreef de Rotterdamse archivaris G. van Rijn in 1889 dat hij “stierf in een gasthuis, verlaten en vergeten, indien niet veracht, door allen, die vroeger bevreesd voor hem waren”. Onder de omstreeks vijftig toneelstukken die Van Ray tussen 1801 en 1841 schreef, zijn enkele oorspronkelijke stukken; de meeste zijn uit het Frans vertaalde blijspelletjes met zang, de zogenaamde vaudevilles.