Op 4 november 1848 had J.B. de Loeil, heelmeester van het dorp Koewacht, gelegen tussen Axel en Hulst, zijn vrouw vermoord. Hij was in 1790 geboren te Exaerde, studeerde medicijnen te Gent en vestigde zich in 1814 te Koewacht. In hetzelfde jaar huwde hij Felicita van Peteghem, evenals hij zelf uit een bekende familie stammend. Volgens De Loeil leed zijn vrouw aan mania waardoor hij haar op zolder aan een ijzeren ketting had gelegd en had uitgehongerd. De in huis wonende dochter, Virginie de Loeil vertelde de politie e.e.a. over de misdragingen van haar vader, die zijn dochter ook seksueel misbruikte. Ook de andere kinderen, Eduard, Rosalie en Adolphus de Loeil legden bezwarende verklaringen af. De zoon Julianus was door de slechte behandeling van de vader in Franse krijgsdienst gegaan en in Afrika gesneuveld. De twee auteurs, beiden advocaat te Middelburg, beschrijven de rechtszaak tegen De Loeil die in de zomer van 1849 werd gehouden. Getuigen van de uithongering e.d. waren o.m. Penpetua Ego, Charles L. van der Straeten, Camil v.d. Velde, Adeleide Pinguet, Brigitta Verstraete, Charles Mattelé, Maria Th. Pinguet, Amandus van Aerde, Maria C. van der Goote, Christina Steur, Josephus Kegels, Francies de Blok gezegd De Neys, Rosalie Botteringe, Francisca van Riemste, Eduard Picavet, Ludov. Yzebaert, Joh. A. Vermandel, Celina Budyn, Stephanie van Waesberghe, Levina Kips, Francisca de Winne, Maria Philips, Maria J. v. Overloop, Pieter Wante, etc.$De twee auteurs hadden de ondankbare taak De Loeil te verdedigen. Op 25 oktober 1849 volgde de uitspraak. De advocaten raadden cassatie af en hielpen de veroordeelde met een gratie verzoek aan de koning, dat werd afgewezen. Aan het slot van het boek proberen zij de redenen voor het gedrag van De Loeil te achterhalen.